I know most of my new friends, who don’t speak Dutch, want to read everything there is to read about the Foundation Workshop. And although this is not really about the workshop, for you: the English version is at the bottom of this post.
Ik ben naar Texas geweest voor de Foundation Workshop. En natuurlijk ga ik daar nog een blog over schrijven. Maar voor nu heel dramatisch daarover: it’s too soon ;-).
Nog veel te veel kwartjes die moeten vallen, voor ik dat in woorden uit kan drukken.
Voor nu dan een stukje vervolg van de workshop.
Voordat ik ging, dacht ik al een tijd na over gezinsfotografie. Ik had namelijk al lang bedacht dat ik geen geposeerde fotoshoots meer zou doen. Omdat ik het niet fijn vind om mensen te vertellen wat ze moeten doen, omdat ik het zelf nooit fijn vind om te poseren voor een camera, maar vooral: omdat ik denk dat foto’s die het leven van alledag laten zien zooooveel meer waard zijn dan geposeerde foto’s met nieuwe kleding, een perfect kapsel en vooral een fotoglimlach. Zo zijn we namelijk niet.
Als ik naar mijn eigen foto’s van vroeger kijk, vind ik het zoveel mooier om te zien hoe mijn vader mij liefdevol een flesje melk gaf, hoe mijn moeder mij uiterst zorgzaam in bad deed, hoe ik met mijn zus met Lego aan het spelen was. Zelfs de momenten dat ik hard aan het huilen was, omdat we weer eens ruzie hadden. Dat hadden we namelijk vaak, dus wat is het mooi om dat terug te zien! Veel waardevoller dan de jaarlijkse schoolfoto!
Omdat ik dit soort foto’s prachtig vind, volgde ik Kirsten Bethmann-Lewis al een tijd. Zij fotografeert “Day in the Life”-sessies. En dat is precies wat ik bedoel: een gezin fotograferen zoals het is. Met alle emoties, rituelen, liefde, eigenaardigheden, grapjes die alleen gezinsleden begrijpen, maar ook irritaties, ruzies, verdriet en vermoeidheid.
Kirsten maakt foto’s die over 100 jaar nog steeds geweldig zijn om te zien voor volgende generaties: zo was dit gezin met elkaar, zo leefden ze, zoveel hielden ze van elkaar.
Omdat ik me compleet op trouwfotografie heb gestort, had ik me nog niet verder verdiept in deze “Day in the Life”-sessies en in hoe ik dit in mijn eigen bedrijf kon verweven. Maar natuurlijk kan ik de fotojournalistiek van een bruiloft ook toepassen op een gezin.
Ik ging naar Texas voor de Foundation Workshop en wist dat Kirsten één van de 14 mentoren zou zijn. Dus hoe geweldig was het, dat ik in haar team kwam!!
Voor de opdracht, die we tijdens de workshop kregen, ging ik bij een gezin fotograferen. Daarover vertel ik dus later meer. Maar tijdens dat proces heb ik natuurlijk heel veel van Kirsten geleerd. En daar ben ik haar erg dankbaar voor.
Na anderhalve week Texas zag ik mijn kinderen en man weer op Schiphol. Mads rende met een bijna verlegen glimlach op me af en kon niet stoppen met knuffelen (ik ook niet). Lex gaf een kus en vertelde toen uitgebreid dat hij zijn boterham helemaal had opgegeten; alsof ik hem net nog had gezien. En natuurlijk was het heerlijk om mijn lieve man weer te zien. We waren weer compleet!
En hoewel ik het eerlijk gezegd heerlijk had gevonden om anderhalve week op mezelf te zijn en me compleet onder te dompelen in de journalistieke fotografie; wat was het leuk om al die gezinsdingetjes weer met frisse ogen te bekijken. Simpele dingen als snoep pakken, stoeien, jas aantrekken, boodschappen doen en naar bed gaan zijn eigenlijk zo mooi.
Daarom heb ik een korte “Day in the Life” (DITL) met mijn eigen gezin gedaan. Omdat ik gewoon zoveel mogelijk moet fotograferen en alles in praktijk brengen wat ik in Texas heb geleerd, maar vooral omdat ik van mijn gezin hou.
Het was nog best een uitdaging: fotograaf en moeder tegelijk zijn. En daardoor zien ze er op de foto’s een beetje moederloos uit ;-), maar dat is logisch.
Lief zijn ze, hè?
Wil je meer informatie over een Day in the Life sessie? Neem dan contact met me op.
Hier kun je meer informatie vinden over een “Day in the life”-sessie.
I went to Texas for Foundation Workshop. And of course I’m going to write a blog about it. But for now very I’m making the dramatic statement: it’s too soon ;-).
Too many things that need to be processes before I can put everything in words.
For now a piece about what happened after the workshop.
Before I went, I was thinking about family photography. I had decided some time ago I didn’t want to do posed shoots anymore. I don’t like telling people what to do, I don’t like posing in front of a camera mysef, but above all I think the pictures that show everyday life worth soooo much more than posed pictures with new clothes, perfect hairstyle and especially a photo smile. Because that is not who we are.
When I look at my own pictures from the past, I think it’s so much nicer to see how my father lovingly gave a bottle of milk, my mother carefully bathe me, how I was playing with my sister with Lego . Even the moments I was crying so hard, because we had another fight. We had those a lot, so I love seeing that back! It is much more valuable to me than the annual school photo!
Because I love these kind of pictures, I was following Kirsten Bethmann-Lewis for a while. She photographs “Day in the Life” sessions. And that’s exactly what I like: photographing a family as it is. With all the emotions, rituals, love, quirks, jokes that only family members understand, but also irritations, quarrels, sadness and fatigue.
Kirsten takes pictures that will be of so much value for future generations in a 100 years: this is what this family was like, how they lived and how theay loved each other.
Because I have devoted myself to wedding photography, I had not yet deepened in these “Day in the Life” sessions or thought about incoporating them in my business. But of course I can apply this kind of photojournalism to a wedding ánd to a family.
I went to Texas for Foundation Workshop and knew that Kirsten would be one of 14 mentors. And I was lucky and got into her team !!
For the assignment, we got during the workshop, I got to photograph a family. I will tell more about that later. Of course, I learned a lot from Kirsten during that process. And I am very grateful to her.
After one and a half week in Texas I saw my children and husband again at the airport. Mads ran to me with an almost shy smile and he could not stop hugging (I didn’t either). Lex kissed me and then told me he ate his whole sandwich; as if I had just seen him an hour ago. And of course it was great to see my lovely husband again. We were united again!
And although honestly I had loved to be be on my own for 11 days and completely devote to photojournalism; it was so nice to look at all those family things again with fresh eyes. Simple things like getting candy candy, fooling around, putting on jackets, shopping and going to bed are actually so beautiful to see.
So I did a short version of a “Day in the Life” (DITL) with my own family. Because I have to photograph as much as I can, because I have to put everything into practice that I learned in Texas, but mostly because I love my family.
It was quite a challenge: being a photographer and a mother at the same time. And on the pictures they seem a little motherless now ;-), but that’s explainable. Aren’t they sweet?
More information here about a “Day in the life” session.
